Pomimo słusznych założeń teorii Jacksona co do czynności korowo-psychicznych sam fakt istnienia psychozy maniakalno-melancholicznej jest dowodem nie mniejszej odporności, bo szkodliwości zewnętrzne mają tu małe znaczenie, ale dowodem jakiejś dziedziczonej niedokładności w czynności talamicznego ośrodka afektywności protopatycznej produkującego według Heada ton uczuciowy przyjemny lub przykry dla poszczególnych wrażeń ustrojowych i zmysłowych, a ponadto produkującego ogólne […]
W podręcznikach psychiatrii psychoza maniakalno-depresyjna jest zwykle omawiana obok schizofrenii. Całkiem inną sprawą jest leczenie depresji, a leczenie psychizy maniakalno-depresyjnej. Liczne związki kliniczne pomiędzy psychozą maniakalno-depresyjną, a schizofrenią w zupełności usprawiedliwiają sąsiedztwo tych chorób w podręcznikach psychiatrii. Przecież Bleuler twierdził, że nie należy pytać, czy dana sprawa jest schizofrenią czy też psychozą maniakalno-depresyjną, ale należy rozważać, ile w niej jest schizofrenii, a ile psychozy maniakalno-depresyjnej.
W procesie schizofrenicznym przewlekłym myślenie odbywa się tak samo jak u normalnego człowieka dojrzałego w symbolach wyrazowych. Czy można zatem twierdzić, że omamy wyrazowe, tak częste i tak charakterystyczne dla schizofrenii, są objawem pozytywnym wyzwolonym, a więc należącym do niższego poziomu ewolucyjnego, jeżeli są przeżywane w tych samych symbolach wyrazowych, w których się odbywa myślenie […]
Ujmując sprawy ogólnie, można by powiedzieć, że psychiatria pozostaje wciąż jeszcze pod wpływem swych dawniejszych mistrzów, a częściowo pod wybitnym wpływem prac filozoficznych Bergsona. Psychiatria radziecka pozostaje wciąż pod wpływem Krapelina i jeżeli można sądzić, przede wszystkim z jej podręczników, zarzuciła dawniejsze próby, tu i ówdzie niekiedy dotąd dokonywane (ostatnio Iwanow-Smolenski w zakresie nerwic), interpretacji zaburzeń psychicznych przez zaburzenia odruchowości warunkowej.